ႏိုင္ဟံသာ။ ျမန္မာျပည္ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္တိုးတက္ေစမည့္နည္းလမ္း

By United Nationalities Federal Council • October 14, 2015

ျမန္မာျပည္သည္ ေရခဲျပင္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ သဲကႏၱာရႏွင့္လည္းေကာင္း ေဝးကြာေသာေနရာ တြင္ တည္ရွိၿပီး ပူေႏြးစြပ္စုိုေသာရာသီဥတု ရွိသည္။ မိုးေရကိုလုံေလာက္စြာရရွိ၍ အပင္မ်ဳိးစုံျဖစ္ထြန္းေသာ ရာသီဥတုလည္းရွိသည္။ ေျမၾသဇာေကာင္းမြန္ၿပီး သီးႏွံမ်ဳိးစုံကိုစိုက္ပ်ဳိးႏုိင္ေသာ အနိမ့္ပိုင္းလယ္ေျမ ကုန္းေျမ ျပန္႔ ႏွင့္ အျမင့္ပိုင္းေတာင္ေပၚဆင္ေျခေလ်ွာေျမမ်ဳိးစုံ ရွိသည္။ သဘာဝသယံဇာတတြင္ သစ္ေတာ ဝါးေတာ လ်ွပ္စစ္ဓါတ္အားထုတ္လုပ္နိုုင္ေသာေတာင္က်စမ္းေရ ႏွင့္ ျမစ္ေခ်ုာင္းမ်ားစြာ ရွိသည္။ တြင္းထြက္ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ေသာ ေရႊ၊ ေငြ၊ ေၾကးနီ၊ ခဲအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ တန္ဘိုးျမင့္ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားျဖစ္ေသာ ပတၱျမား၊ နီလာ၊ ေက်ာက္စိမ္း၊ သဘာဝေလာင္စာျဖစ္ေသာ ေရနံ၊ ဓါတ္ေငြ႔ႏွင့္ ေက်ာက္မီးေသြး စသည္တို႔လည္း မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ နိုင္ငံတကာႏွင့္ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ရန္ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ထိစပ္ေနေသာကမ္းရိုးတန္း ရွည္လ်ွားစြာ ရွိၿပီး ထိုပင္လယ္ျပင္တြင္ ငါး၊ ပုဇြန္တို႔လည္း အလြန္ေပါမ်ားသည္။ ႏုိင္ငံအက်ယ္အဝန္းဧရိယာစတုရန္းမိုင္ ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္တြင္ လူဦးေရသန္းငါးဆယ္ေက်ာ္သာရွိသျဖင့္ နယ္ေျမႏွင့္လူဦးေရသည္ က်ပ္ တည္းေသာအေျခအေနလည္း မဟုတ္။ ထိုသို႔ေသာပကတိတည္ရွိမႈအေနအထားမ်ဳိးတြင္ ပုံမွန္အေျခအေန သာဆိုလ်ွင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာနိုင္ငံတခု ျဖစ္ေနမည္မွာေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္သည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ နိမ့္က်ဆုံး (LDC) စာရင္းဝင္နိုင္ငံ တႏုိင္ငံ ျဖစ္ေနရသည္။ အေရွ့ေတာင္အာရွအဖဲြ႔ဝင္ႏုိင္ငံမ်ား (အာဆီ ယံအဖြဲ႔)အၾကားတြင္ တခ်ိန္ကလူေနမႈအဆင့္ အျမင့္မားဆုံး၊ တိုးတက္ခ်မ္းသာဆုံးႏုိင္ငံတနိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ လည္း ယခုအခါအာဆီယံအဖြဲ႔ဝင္ႏုိင္ငံမ်ားအၾကား ဆင္းရဲက်ပ္တည္းဆုံးႏုိင္ငံ ျဖစ္ေနရသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ရွိလာရသနည္း။ သုံးသပ္ေဝဖန္ဆန္းစစ္ရန္ လြန္စြာလိုအပ္ေနပါသည္။

ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဘာသာစကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထုံးစံ၊ မ်ားျပားေသာ လူဦးေရ၊ စုစည္းေနထိုင္ရာနယ္ေျမႏွင့္ သီးျခားထင္ရွားေသာသမိုင္းေၾကာင္းမ်ားစသည့္ လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၏အဂၤါရပ္ မ်ားျဖင့္ ျပည့္စုံေသာတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး မ်ားစြာရွိသည္။ ထိုလူမ်ဳိးမ်ားထဲမွ အခ်ဳိ႕ေသာလူမ်ဳိးတို႔သည္ တခ်ိန္ က ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ယွဥ္ၿပီး ထီးၿပိဳင္နန္းၿပိဳင္ သီးျခားႏုိင္ငံမ်ားျဖင့္ တည္ရွိခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာလူမ်ဳိးစုံ စုေပါင္းေနထိုင္ စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္ေသာႏုိင္ငံတြင္ အာဏာရဗမာလူမ်ဳိးစုမ်ားႏွင့္ အျခားလူမ်ဳိးစုမ်ားအၾကား ညီညြတ္ျခင္းမရွိ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡ ႏွစ္ေပါင္း(၆၀)ေက်ာ္ (၇၀)နီးပါး ျဖစ္ပြားေနၾကသည္။ အာဏာရ အစိုးရအဆက္ဆက္အား လက္နက္ကိုင္ခုခံေတာ္လွန္တိုက္ပဲြဝင္ေနၾကေသာ လူမ်ဳိးမ်ားမွာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၏ လကၡဏာျဖင့္ျပည့္စုံေသာလူမ်ဳိးတိုင္းလိုလို ျဖစ္သည္။ ထိုလူမ်ဳိးစုမ်ား၏နာမည္ကိုေဖၚျပရလ်ွင္ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ကိုးကန္႔၊ ခ်င္း၊ ပေလာင္၊ ပအိုဝ္း၊ မြန္၊ နာဂ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း၊ လားဟူ၊ ဝ၊ အာခါ စသည္ျဖင့္ အားလုံး ပါဝင္သည္။ ဗမာလူမ်ဳိးစုအတြင္းမွာပင္ အစိုးရကိုမလိုလားသျဖင့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေနသည့္ အဖဲြ႔မ်ား ရွိသည္။ လူမ်ဳိးေရးအေပၚအေျခမခံ ႏုိင္ငံေရးဝါဒအေပၚတြင္အေျခခံသည့္ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီပါတီ/ျပည္ခ်စ္တပ္မေတာ္ စသည္တို႔မွာ တခ်ိန္ကျပင္ပအကူအညီမ်ား ရရွိၿပီး အားေကာင္းခဲ့ေသာ္လည္း လူမ်ဳိးေရး (သို႔မဟုတ္) အမ်ဳိးသားေရးအေပၚအေျခခံေသာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ား ကဲ့သို႔ ေရရွည္မတည္တံ့ႏုိင္ခဲ့ၾကပါ။ အမ်ဳိးသားေရးအေပၚအေျခခံေသာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားသည္ မည္သည့္ ႏုိင္ငံျခားအကူအညီကိုမွ် မရခဲ့ပါ။ မိမိတို႔ဆိုင္ရာအမ်ဳိးသားျပည္သူမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵျဖင့္ ပါဝင္တာဝန္ယူမႈ၊ ကူညီအားေပးမႈျဖင့္ ရပ္တည္လာခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ရွည္ၾကာစြာ ရပ္တည္ႏုိင္ျခင္းမွာ အမ်ဳိးသားေရးျပႆနာ သည္ လူတန္းစားအေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးတို႔ထက္ ပိုမိုေလးနက္ေၾကာင္း သက္ေသျပေနေပသည္။ ဗမာမဟုတ္ေသာ ထင္ရွားသည့္လူမ်ဳိးစုအားလုံးမွ အဘယ္ေၾကာင့္အစိုးရကို ႏွစ္ေပါင္းရွည္ၾကာစြာ လက္နက္ ကိုင္ေတာ္လွန္ေနၾကပါသနည္း။ အာဏာရအစိုးရအဆက္ဆက္တို႔မွာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကိုကိုင္စဲြၿပီး အျခားေသာ လူမ်ဳိးစုမ်ား၏ အမ်ဳိးသားေရးဆိုင္ရာအခြင့္အေရးမ်ားကို အာဏာသုံးပိတ္ပင္၍ နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ ေရရွည္တြင္ ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္သြားေအာင္ ဝါးမ်ဳိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အျခားတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ လူမ်ဳိးေရးအရဝါးမ်ဳိေဖ်ာက္ဖ်က္ေနသည္ကို သိျမင္နိုင္ရန္ ထင္ရွားေသာလုပ္ရပ္အခ်ဳိ႕ကို ေထာက္ျပရမည္ဆိုလ်ွင္ –

၁။ ျပည္ေထာင္စုႀကီးအတြင္း ဗမာစကားႏွင့္ ဗမာစာေပကိုသာ ရုံးသုံးဘာသာအျဖစ္ ျပဌါန္းထားျခင္းသည္ အျခားေသာဘာသာစကားႏွင့္ စာေပတို႔ကို တန္ဘိုးမဲ့ အသုံးမက်ေအာင္ လုပ္ေဆာင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၎အျပင္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးတခြင္လုံးရွိ အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဗမာစာကိုသာ သင္ၾကားေစသည္။ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား တိုင္းရင္းသားေက်းရြာမ်ားတြင္ ဗမာစကားနားမလည္ေသာ ကေလးမ်ားကိုလည္း ဗမာစာသာသင္ၾကားရန္ စီမံထားသည္။ ဗမာစာကိုမူလတန္းမွ တကၠသိုလ္အထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သင္ၾကားေနေသာ္လည္း အျခားတိုင္းရင္းသားစာေပမ်ားကို ၎တို႔ေဒသၿမိဳ႔ရြာမ်ား ၌ မူလတန္းအဆင့္ေလာက္ပင္ သင္ၾကားခြင့္ မျပဳခဲ့ပါ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ အခ်ဳိ႕ေသာတိုင္းရင္းသားမ်ားမွ ၎တို႔အစီအစဥ္ျဖင့္ ေငြေၾကးအကုန္ခံ၍ ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေနေသာစာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ၎တို႔စာေပ သင္ၾကားေနသည္ကို ဗမာစစ္ဗိုလ္အခ်ဳိ႔က အာဏာသုံး ပိတ္ပင္ခဲ့သည္။ (၂၀၀၅ ႏွင့္ ၂၀၀၆ တို႔တြင္ မြန္ေဒသ ႏွင့္ ရွမ္းေဒသတြင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။) လူမ်ဳိးတမ်ဳိးမွာ စာေပေပ်ာက္လ်ွင္ ဘာသာစကားလည္း ခ်ဳိ႔ယြင္း ပ်က္ျပား ေပ်ာက္ကြယ္လာမည္ျဖစ္ၿပီး ၎တို႔၏ဘာသာစကားမရွိေတာ့ေသာအခါ ထိုလူမ်ဳိးသည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ဤျဖစ္စဥ္ကို သိျမင္၍ အစီအစဥ္ရွိရွိ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ရႈျမင္သည္။

၂။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ၎တို႔၏ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းျမွင့္တင္ရန္ အတြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္ အမ်ဳိးသားဇါတ္ရုံ ပဒုံမာဇါတ္ရုံတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ အထက္ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာအမ်ဳိးသားဇါတ္ရုံကိုလည္းေကာင္း တည္ေဆာက္ၿပီး ဗမာတို႔၏ရုိးရာ ဆို-က-ေရး-တီး ၿပိဳင္ပဲြမ်ားကို ႏွစ္စဥ္က်င္းပကာ ဆုလာဘ္ေပး၍ အားေပးျမွင့္တင္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ယဥ္ေက်းမႈ တကၠသိုလ္ကိုလည္း ဖြင့္လွစ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈကို အားေပး ျမွင့္တင္ျခင္း လုံးဝမရွိခဲ့ပါ။

၃။ လူမ်ဳိးဆိုင္ရာသမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားကို ထိန္းသိမ္းေဖၚထုတ္ရာတြင္ ဗမာလူမ်ဳိးတို႔၏သမိုင္း ကိုသာ ေဖၚထုတ္ထိန္းသိမ္းၿပီး အျခားလူမ်ဳိးမ်ား၏သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ေနသည္။ စာသင္ေက်ာင္း မ်ားတြင္ သင္ၾကားေနေသာ သမိုင္းစာအုပ္မ်ားတြင္ ဗမာတို႔၏သမိုင္းကိုသာ ေရးသားသင္ၾကားေနၿပီး အျခားတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏သမိုင္းကို ေဖၚျပျခင္း လုံးဝမရွိပါ။ သမိုင္းအေထာက္အထား ထင္ရွား ေစေသာ အေဆာက္အဦမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရာတြင္လည္း မညီမ်ွေသာသေဘာထားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ၎တို႔၏သမိုင္းကို ထင္ရွားေစရန္ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ေကာင္းစြာကာကြယ္ထိန္းသိမ္းထားရွိျခင္း၊ မႏၱေလး ေရႊဘို ပဲခူးၿမိဳ႕တို႔တြင္ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ၎တို႔၏နန္းေတာ္ မ်ားကို ေငြေၾကးမ်ားစြာ အကုန္ခံ၍ ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည္။ အျခားတဖက္တြင္ ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ား၏ သမိုင္းကို ထင္ရွားေစသည့္အေကာင္းပကတိ တည္ရွိေနေသာေဟာ္နန္းမ်ားထဲမွ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ သည့္ က်ဳိင္းတုံေဟာ္နန္းကို ၁၉၉၁ ခုတြင္ စစ္အစိုးရက ဖ်က္ဆီးလိုက္သည္။ သီေပါေဟာ္နန္းကို လည္း လူအမ်ားဝင္ေရာက္ၾကည့္ရွဳ၍မရေအာင္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္တြင္ ပိတ္ထားလိုက္သည္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ တြင္ ေညာင္ေရႊေဟာ္နန္းကိုလည္း ပုံစံေျပာင္းၿပီး ဗုဒၶျပတိုက္ လုပ္လိုက္ၾကသည္။ ပဲခူးၿမိဳ႔တြင္ ၎တို႔ နန္းေတာ္ကို တည္ေဆာက္လိုက္ျခင္းမွာလည္း နွစ္(၃၀)ခန္႔သာ ဗမာဘုရင္ ဘုရင့္ေနာင္ နန္းစံခဲ့ဘူး သည္ကို ေဖၚထုတ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ နွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္နီးပါး မြန္ဘုရင္မ်ားနန္း စံခဲ့သည္ကို ဖုံးကြယ္ရန္ ႀကံစီလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ဗမာတို႔၏ ဘာသာစကား စာေပ ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္းအေမြအႏွစ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းျမွင့္တင္ၿပီး အျခားေသာလူမ်ဳိးမ်ား၏ ဘာသာစကား စာေပ ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္းအေမြအႏွစ္ မ်ားအား ပ်က္ျပားေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းသည္ အာဏာရဗမာအစိုးရတို႔၏ မဟာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒျဖင့္ အျခားေသာလူမ်ဳိးမ်ားအား ဝါးမ်ဳိေနသည့္လုပ္ရပ္ကုို ထင္ရွားေစသည့္ သက္ေသ အေထာက္အထားမ်ား ျဖစ္သည္။

ကမၻာေပၚရွိလူမ်ဳိးတိုင္းသည္ မိမိတို႔၏လူမ်ဳိးကိုခ်စ္ၾကၿပီး မိမိတို႔လူမ်ဳိးေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ကို အလြန္ပင္ စိုးရိမ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မိမိတို႔လူမ်ဳိးအတြက္ အသက္ကိုပင္အေသခံ၍တိုက္ပဲြဝင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တခ်ိန္က နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔လက္ေအာက္က်ေရာက္ခဲ့စဥ္က ဗမာစကား ဗမာစာေပ ေမွးမွိန္လာ ေသာအခါ ဗမာလူမ်ဳိးတို႔ မည္မ်ွစိုးရိမ္ၿပီး မည္သို႔ရုန္းကန္လာခဲ့ရသည္ကို ျပန္လည္သုံးသပ္၍ အျခားေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားအေပၚ စာနာေထာက္ထားရန္ လိုပါသည္။ ထိုသို႔မစာနာေသာလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ ေရးရၿပီးမၾကာမီတြင္ပင္ အခ်ဳိ႕ေသာတိုင္းရင္းသားမ်ားက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္လာၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္လာ သည္ကို နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ေသြးထိုးမႈေၾကာင့္ဟု အျခားသူမ်ားအေပၚတရားခံမရွာပဲ အာဏာရ ဗမာေခါင္းေဆာင္ တို႔၏ သေဘာထားနွင့္ လုပ္ရပ္မ်ားအေပၚ ျပန္လည္သုံးသပ္ တြက္ခ်က္ၾကည့္ရန္ လိုပါသည္။

လက္ရွိျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ပိုင္နက္နယ္ေျမတခြင္လုံး၏ေနာက္ခံသမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ တခ်ိန္က မြန္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္းတို႔၏ ထီးၿပိဳင္နန္းၿပိဳင္ ဘုရင့္နိုင္ငံမ်ားနွင့္ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ခ်င္း၊ ဝ တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကသည့္ နယ္ေျမမ်ားျဖစ္သည္။ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္ဧကရာဇ္တို႔ေခတ္တြင္ အားႀကီး သူက အားငယ္သူကို တိုက္ခိုက္ၿပီး နယ္ေျမကိုသိမ္းပိုက္ လက္ေအာက္ခံအျဖစ္ထားၾကသည္မွာ ေခတ္ ကာလ၏သဘာဝပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔ လာေရာက္သိမ္းပိုက္လိုက္ေသာအခါ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအားလုံး ၎တို႔၏ကြ်န္ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။ ဘဝတူကြ်န္အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ရွိလာေသာအခါ ယင္းဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ရန္အတြက္ လူတမ်ဳိးတည္းက တိုက္၍မႏုုိင္မွန္းသိသျဖင့္ လူမ်ဳိးအားလုံး စုေပါင္းၿပီး နယ္ခ်ဲ႕မ်ားကို ေမာင္းထုတ္ရန္ ေပါင္းစည္းလက္တဲြ တိုက္ပဲြဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔စုေပါင္းလက္တဲြတိုက္ပဲြ ဝင္ႏုိင္ေရးအတြက္ ဘဝတူတိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ညီရင္းအစ္ကိုမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ေအာင္ပဲြရလာေသာအခါ အခြင့္အာဏာကို ညီတူညီမွ်ခြဲယူၾကမည္ဟု ဗမာေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဂတိေပးထားခဲ့သည္။ အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္တို႔ဆက္လက္ထိန္းခ်ဳပ္သြားရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာအခါ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ခ်န္ လွပ္၍ ေျမျပန္႔ျပည္မပိုင္းကို လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ သေဘာတူလက္ခံလာသည္။ ထိုအခါ ေတာင္တန္းေဒသရွိ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ရွမ္းတို႔က ဗမာ့ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနွင့္ညွိႏႈိင္းၿပီး အမ်ဳိးသားတန္းတူေရးနွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌါန္းခြင့္အေပၚအေျခခံေသာ ျပည္နယ္ေပါင္းစုျပည္ေထာင္စု (ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု) ကို တည္ေဆာက္သြားရန္နွင့္ လြတ္လပ္ေရးကို အတူပူးေပါင္း ေတာင္းဆိုသြားရန္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ျဖင့္ သေဘာတူ ညီမႈ ယူခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လြတ္လပ္ေရးရလာေသာအခါ ေတာင္တန္းသားေတြကုိ ျပည္နယ္ႏွင့္ ဝိေဒသ တိုင္းအဆင့္ေပးၿပီး ဗမာတို႔က ျပည္မယူ၍ ျပည္နယ္မ်ားအေပၚ လႊမ္းမိုးထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ အတူတိုက္ပဲြဝင္ခဲ့ေသာ ေျမျပန္႔သား ကရင္၊ ပအိုဝ္း၊ မြန္ ႏွင့္ ရခိုင္ တို႔အား မည္သည့္အခြင့္အေရး မ်ဳိးမွ မေပးခဲ့ပါ။ ၎တို႔မွ ၎တို႔လူမ်ဳိးအတြက္ အခြင့္အေရးမ်ား ေတာင္းဆိုလာေသာအခါ အင္အားသုံး အေရးယူလာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ဗမာေခါင္းေဆာင္မ်ား ဂတိသစၥာမတည္ခဲ့သည့္အတြက္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တိုင္းရင္း သားမ်ား၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ေပၚလာရသည္။ အစပိုင္းတြင္ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ မြန္၊ ရခိုင္တို႔သာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထင္ရွားေသာလူမ်ဳိးတိုင္းလိုလိုက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္လာၾကသည္။ ဤသည္မွာ ဗမာမဟုတ္ေသာတိုင္းရင္းသားတို႔၏ လူမ်ဳိးေရးအျမင္ က်ဥ္းေျမာင္းျခင္း ႏွင့္ အစြန္းေရာက္ေသာသေဘာထားေၾကာင့္မဟုတ္၊ အဂၤလိပ္တို႔၏ေသြးထိုးမႈေၾကာင့္လည္းမဟုတ္ပဲ အာဏာရဗမာေခါင္းေဆာင္မ်ားက မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ က်င့္သုံးမႈလြန္ကဲျခင္းေၾကာင့္ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ေပၚ လာခဲ့ရေၾကာင္း သိသာထင္ရွားသည္။

ျဖစ္ရွိလာေသာျပည္တြင္းစစ္ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေရးနွင့္ပတ္သက္၍ အာဏာရအစိုးရနွင့္ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖဲြ႔အစည္းမ်ား၏သေဘာထားကို ေလ့လာသုံးသပ္လိုက္ေသာအခါ ဤသို႔ေတြ႔ရွိ ရျပန္သည္။ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္အတူ ေပါက္ဖြားလာသည့္ ျပည္တြင္းစစ္ (၁၀)ႏွစ္ျပည့္ေသာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ ဦးႏုေခါင္းေဆာင္သည့္ သန္႔ရွင္း (ဖ.ဆ.ပ.လ)အစိုးရသည္ အတိတ္ကာလျဖစ္စဥ္အားလုံးကို သင္ပုန္းေခ်ၿပီး တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းတိုးတက္ေရးအတြက္ ဒီမိုကေရစီေဘာင္အတြင္းမွ ျပည္သူလူထု၏ဆႏၵသေဘာထားကို အေလးထား၍ အတူတကြပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၾကရန္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖဲြ႔အားလုံးကို ဖိတ္ေခၚ ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ဖိတ္ေခၚရာတြင္ ‘‘လက္နက္ႏွင့္ဒီမိုကေရစီလဲလွယ္ေရး’’ ေၾကြးေၾကာ္သံကို သုံးခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးမရွိ၍ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့ၾကရသည္ဟု ခံယူထားေသာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ား ကျပည္သူလူထုအက်ဳိးအတြက္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္လ်ွင္ ျပည္သူလူထု၏အဆုံးအျဖတ္ကို ခံယူရမည္ဟု သုံးသပ္ၿပီး လက္နက္ကိုအပ္၍ ႏုိင္ငံေရးပါတီေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔လက္နက္နွင့္ဒီမိုကေရစီ လဲလွယ္ရာ တြင္ ပအိုဝ္း၊ မြန္၊ ရခိုင္ တိုင္းရင္းသားအဖဲြ႔အစည္း(၃)ဖဲြ႔တို႔ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ထိုအဖဲြ႔အစည္းမ်ားသည္ ခက္ခက္ ခဲခဲ စုစည္းလာခဲ့ရေသာလက္နက္အားလုံးကုိအပ္နွံၿပီး ႏုိင္ငံေရးပါတီေထာင္ကာ ၁၉၆၀ ခုနွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြ တြင္ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္အေရြးခံခ့ဲၾကသည္။ ထိုေရြးေကာက္ပဲြတြင္ မဲခိုး မဲလိမ္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ မ်ဳိးစုံနွင့္ ရင္ဆိုင္ ခဲ့ရၿပီး ၎တို႔၏ကိုယ္စားလွယ္အနည္းအက်ဥ္းသာ အေရြးခံခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဗမာမဟုတ္ေသာ တိုင္းရင္းသားအမတ္မ်ားနွင့္ တိုင္းရင္းသားႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားစုေပါင္းၿပီး ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖဲြ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတရပ္ကို စုေပါင္းညွိႏႈိင္းေရးသား၍ အတုအေယာင္ျပည္ေထာင္စု ဖဲြ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒေနရာတြင္ အစားထိုးရန္ စုေပါင္းတင္ျပလာၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီေဘာင္အတြင္းမွ ၎ကိစၥ ေတာင္းဆိုမႈ အားေကာင္းလာေသာအခါ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ (၂)ရက္ေန႔တြင္ တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲက်ေတာ့မည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းမွ အာဏာသိမ္း၍ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ျဖင့္ တိုင္းျပည္ကိုနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့သည္။ ၎လက္ထက္တြင္ ယခင္ရွိၿပီးသား တိုင္းရင္းသားအခြင့္ အေရးမ်ားကိုပင္ ပိတ္ပင္ေလ်ွာ့ခ်လာခဲ့သည္။

အာဏာသိမ္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းစစ္အစိုးရသည္ ၁၉၆၃ ခုနွစ္တြင္ အစိုးရအား လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္တိုက္ပဲြဝင္ေနၾကေသာ အဖဲြ႔အားလုံးကိုဖိတ္ေခၚေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၎ကိုင္စဲြထားသည့္မူမွာ ‘‘လက္နက္နွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲလွယ္ေရး’’ ျဖစ္ေန၍ အဖဲြ႔အစည္းအားလုံးနီးပါးက လက္မခံၾကပါ။ ေစာဟန္တာ သာေမြး ႏွင့္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလင္းထင္တို႔ဦးေဆာင္ေသာ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ (KRC) မွ လက္ခံၿပီး ဝင္ေရာက္ပူးေပါင္းခဲ့ရာ (၂)လမ်ွအၾကာတြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလင္းထင္ အသတ္ခံလိုက္ရၿပီး ၎၏တပ္ဖဲြ႔မ်ားလည္း ျပန္႔က်ဲကုန္ဆုံးခဲ့ရသည္။ သခင္စိုးဦးေဆာင္ေသာ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီကလည္း အခြင့္အေရးေကာင္းတရပ္ လက္လြတ္မသြားေရးအတြက္ ဝင္ေရာက္ညွိႏႈိင္းေသာအခါ သခင္စိုးအားဖမ္းဆီးလိုက္ၿပီး ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ထားလိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီလည္း ပ်က္ျပဳန္းခဲ့ရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ဦးေဆာင္ေသာ စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ စစ္အင္အားကို အႀကီးအက်ယ္တိုးခ်ဲ႕တည္ေဆာက္ၿပီး ေတာ္ လွန္ေရးအင္အားစုမ်ားကို ေခ်မႈန္းႏုိင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ‘‘ျဖတ္ေလးျဖတ္ – ဝိုင္းပတ္ပိတ္ဆို႔’’ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားကိုသုံးၿပီး ေဒသအနွံ႔အျပားတြင္ ထိုးစစ္ႀကီးမ်ားလုပ္ခဲ့သည္။ နိုင္ငံဘ႑ာေငြကိုလည္း အမ်ားအျပားသုံးစဲြခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎၏လက္ထက္တြင္ ျမန္မာျပည္ေခတ္ေနာက္က် ဆင္းရဲႏြမ္းပါးခဲ့ရ သည္။ ျဖတ္ေလးျဖတ္စစ္ဗ်ဴဟာအရ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားနွင့္ ျပည္သူကိုအဆက္ျဖတ္ႏုိင္ေရးအတြက္ ေက်းရြာမ်ားစြာကို အဓမၼဖ်က္ဆီးေရႊ႔႕ေျပာင္းျခင္း၊ လူထုကိုအထမ္းသမားအျဖစ္ ေပၚတာဆဲြျခင္း၊ သူပုန္ႏွင့္ ဆက္သြယ္သည္ဟုထင္ျမင္လ်ွင္သတ္ျဖတ္ျခင္း စသည့္လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖါက္ျခင္းမ်ားကိုလည္း အႀကီး အက်ယ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ဤဒါဏ္ကို ျပည္သူမ်ားမခံႏုိင္ေသာအခါ (၈)ေလးလုံးဟုေခၚေသာ တျပည္လုံး အုံၾကြဆန္႔က်င္မႈျဖစ္ေပၚလာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းလည္း ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္အျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ရသည္။

ဒုတိယအႀကိမ္စစ္အာဏာသိမ္းျခင္းဟု ေျပာေနၾကေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေစာေမာင္၊ ဒု-ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မွဴးႀကီးသန္းေရႊ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔ တို႔ဦးေဆာင္သည့္ ႏုိင္ငံေတာ္ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖဲြ႔ (န.ဝ.တ) ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ(န.အ.ဖ)ေခတ္ကာလတြင္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔အစည္းမ်ားနွင့္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ခဲ့သည္။ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးအဖဲြ႔အစည္းမ်ားမွ ႏုိင္ ငံေရးအ ရေဆြးေႏြးရန္ေတာင္း ဆိုလာေသာအခါ ၎တို႔သည္ အာဏာ သိမ္းစစ္အစိုးရျဖစ္၍ ႏုိင္ငံေရးကိစၥကိုအဆုံးအျဖတ္ေပး၍မရေၾကာင္း၊ ျပည္သူလူထုမွေရြးေကာက္တင္ ေျမွာက္ေသာအစိုးရတရပ္ ေပၚေပါက္လာသည့္အခါေဆြးေႏြးမည္ဟု ဂတိေပးထားသည္။ ဖဲြ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒေရးဆဲြၿပီးလ်ွင္ ေရြးေကာက္ပဲြ လုပ္ေပးမည္။ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပဲြ မက်င္းပႏုိင္ေသးမီ အပစ္ရပ္ထားစဥ္ အတြင္း မိမိတို႔ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ၾကပါဟု ေျပာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔အပစ္ရပ္ထားစဥ္ အတြင္း ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ပေလာင္ျပည္နယ္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႔ (PSLF) ႏွင့္ ရွမ္းျပည္အမ်ဳိးသား တပ္မေတာ္ (SSNA) အဖဲြ႔တို႔ထံမွ လက္နက္မ်ားကို အၾကပ္ကိုင္သိမ္းယူခဲ့သည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ပအိုဝ္းနီေခၚ (ရလလဖ)အဖဲြ႔ဝင္မ်ားထံမွ လက္နက္မ်ားကို အၾကပ္ကိုင္သိမ္းယူခဲ့ျပန္သည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ နိုင္ငံေတာ္ဖဲြ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကို လိမ္လည္အတည္ျပဳၿပီးေနာက္ ေရြးေကာက္ပဲြက်င္းပရန္ ျပင္ဆင္လာ ေသာအခါ အပစ္ရပ္အဖဲြ႔မ်ားအား ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးမည္ဆိုသည့္စကားကို လုံးလုံးမေျပာေတာ့ပဲ အသက္ႀကီး သူမ်ား ႏုိင္ငံေရးပါတီေထာင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပဲြဝင္ၾက၊ ငယ္ရြယ္သည့္တပ္ဖဲြ႔ဝင္မ်ားအား နယ္ျခားေစာင့္တပ္ သို႔မဟုတ္ ေဒသခံျပည္သူ႔စစ္တပ္ဖဲြ႔မ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရမည္။ လက္မခံျငင္းဆန္ပါက ရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းသြားမည္ဟု ေျပာဆိုအၾကပ္ကိုင္လာသည္။ ဤအေျခအေနတြင္ ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ဓါတ္ မခိုင္မာေသာအဖဲြ႔မ်ားက ၎တို႔လက္ေအာက္ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ အာဏာရဗမာအစိုးရ အဆက္ဆက္တို႔၏ ႏုိင္ငံေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္လုပ္ရပ္မ်ားအေပၚ သုံးသပ္ၾကည့္ပါက လက္္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ားနွင့္ ေအးခ်မ္းစြာေဆြးေႏြးေျဖရွင္းျခင္းကို ေရွာင္ၿပီး လက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းေရး၊ တပ္ဖ်က္သိမ္းေရးနွင့္ ၎တို႔လက္ေအာက္ ဒူးေထာက္ဝင္ေရာက္လာေရး အတြက္သာ လုပ္ေဆာင္လာခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဗမာမဟုတ္ေသာတိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးအဖဲြ႔မ်ား၏ဦးတည္ခ်က္သည္ ၎တို႔လူမ်ဳိးအတြက္ ရသင့္ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို ရရွိ နိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ၎သည္ နိုင္ငံေရးျပႆနာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နိုင္ငံေရးအရေဆြးေႏြးေျဖရွင္းသည့္နည္းမွ တပါး အျခားေသာ နည္းျဖင့္ ေျဖရွင္း၍ရနိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

(န.ဝ.တ)၊ (န.အ.ဖ) စစ္အစိုးရသည္ ၎တို႔ေပးခဲ့ေသာဂတိကိုဖ်က္ၿပီး အပစ္ရပ္တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖဲြ႔အားလုံး ၎တို႔လက္ေအာက္ေရာက္ရွိသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္လာသည္ကို လက္မခံနိုင္ ေသာအဖဲြ႔မ်ားက အပစ္မရပ္ပဲ ခုခံတိုက္ခိုက္ေနေသာအဖဲြ႔မ်ားနွင့္ေပါင္းၿပီး (CEFU)၊ ထိုမွတဆင့္ (UNFC) တပ္ေပါင္းစုတို႔ကိုဖဲြ႔စည္းၿပီး ျပန္လည္ခုခံတိုက္ခိုက္လာသည္။ ထိုသို႔တပ္ေပါင္းစုဖဲြ႔လိုက္ေသာအခါ ျပန္႔က်ဲ ေနေသာအင္အားစုမ်ား စုေပါင္းပါဝင္လာၾကၿပီး အင္အားေကာင္းေသာအစုအဖဲြ႔တရပ္ ျဖစ္လာသည္။ ဤ အေျခအေနတြင္ စစ္ေရးနည္းျဖင့္တိုက္ခိုက္၍ေျဖရွင္းနိုင္မည္မဟုတ္သည္ကို သိလာေသာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ သည္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲၿပီး နိုင္ငံေရးျပႆနာကိုေအးခ်မ္းစြာေျဖရွင္းရန္ ကမ္းလွမ္းလာခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ညီညြတ္ေသာတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ (UNFC)ႏွင့္ တစ္နွစ္၊ တႏုိင္ငံလုံးအပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးညွိႏႈိင္းေရးအဖဲြ႔(NCCT)နွင့္ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ငါးလ ေဆြးေႏြးလာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပလည္ႏုိင္ေသးပဲ အဆင့္ျမင့္ကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႔(SD) ႏွင့္ ဆက္လက္ေဆြြးေႏြးေနရသည္။ ဤသည္မွာ နိုင္ငံေရးကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆြးေႏြးျခင္းမဟုတ္ေသးပဲ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပဲြကို ေအးခ်မ္းစြာက်င္းပနိုင္ေရးအတြက္ တစ္ႏုိင္ငံလုံး အတိုင္း အတာေဆာင္သည့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲႏုိင္ေရးကို ဤမွ်ၾကာျမင့္စြာအခ်ိန္ယူၿပီး ေဆြးေႏြးေနရသည္။ ဤသို႔ ၾကာေနရသည္မွာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ေသးေသာေၾကာင့္ဟု ေျပာရပါမည္။ တစ္နိုင္ငံလုံး အပစ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူစာခ်ဳပ္ (NCA) အၿပီးမသတ္ႏုိင္ေသးသည္မွာ တစ္ႏုိင္ငံလုံးအတိုင္းအတာဟု ဆိုထားေသာ္လည္း (UNFC) (NCCT) ႏွင့္ (SD) တို႔တြင္ တေလ်ွာက္လုံးပါဝင္ၿပီးေဆြးေႏြးလာေသာ အဖဲြ႔မ်ားအတြင္းမွ အဖဲြ႔အခ်ဳိ႕ကို ခ်န္ထား၍ ၎တို႔လိုလားေသာအဖဲြ႔မ်ားနွင့္သာ အပစ္ရပ္သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုမည္ဟု အစိုးရဘက္မွ တင္းခံေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အပစ္ရပ္လက္မွတ္ထိုးၿပီးေနာက္ ႏုိင္ငံေရးအရေဆြးေႏြးၾကမည့္အခါတြင္လည္း မလြဲမေသြ ႀကဳံေတြ႔ရမည့္အခက္အခဲမွာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သည္ ၎တို႔၏လက္ရွိတည္ရွိေနသည့္ပုံသ႑ာန္ကို အသြင္ မေျပာင္းလို၊ ၂၀၀၈-ဖဲြ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအရ ၎တို႔ရရွိထားသည့္ အာဏာႏွင့္အခြင့္အေရးမ်ားကိုလည္း လက္မလႊတ္လိုပဲ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုျခင္းေၾကာင့္ အမ်ားျပည္သူတို႔ လိုလားေနေသာ ဒီမိုကေရစီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအသြင္ေျပာင္းလဲေရးမွာ မ်ားစြာတစ္ဆို႔ႏုိင္စရာ ရွိပါသည္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သည္ ႏွစ္ေပါင္း(၅၀)ေက်ာ္ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို အဆက္မျပတ္ခ်ဳပ္ကိုင္လာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ အသားေသ အေျခခိုင္ ေနေသာ ၎တို႔၏အျမင္သေဘာထားကိုေျပာင္းလဲရန္ လြန္စြာခဲယဥ္းမည္ျဖစ္ပါသည္။

ျဖစ္စဥ္တရပ္လုံးကိုၿခဳံငုံသုံးသပ္လိုက္လ်ွင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံ အတူေနထိုင္ေသာ ႏုိင္ငံတြင္ ဗမာမဟုတ္ေသာလူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ အမ်ဳိးသားတန္းတူေရးႏွင့္ကိုယ္ပိုင္ျပဌါန္းခြင့္ အခြင့္အေရးမရွိ၊ အာဏာရဗမာေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒက်င့္သုံးမႈေအာက္တြင္ ဝါးမ်ဳိေဖ်ာက္ဖ်က္ခံေနရေသာ ေၾကာင့္ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေပၚေနရသည္။ ထိုျပည္တြင္း%

Tags: ASEAN, Ethnic Nationalities, Military Regime, Nationwide Cease-fire Coordination Committee (NCCT), Nationwide Ceasefire Agreement, the United Nationalities Federal Council (UNFC)

This post is in: Press Release

ႏိုင္ဟံသာ။ ျမန္မာျပည္ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္တိုးတက္ေစမည့္နည္းလမ္း

About Burma Partnership

Spotlight

Campaigns